Kalendarium życia Włodzimierza Odojewskiego
Okres poznańsko-szczeciński 1930 – 1959
1930
14 czerwca w Poznaniu przychodzi na świat syn nauczycielki Genowefy Marii z domu Zawodnej i muzyka Stanisława Jana Jasińskiego (pseud. Stanley Jasinsky) – Włodzimierz Jasiński. Siedzibą rodową Jasińskich jest kamienica przy ulicy Żupańskiego 8 na poznańskiej Wildzie.
1936
Rozpoczyna naukę w prywatnej szkole Collegium Marianum w Poznaniu. Rodzice pisarza rozwodzą się. Ojciec przenosi się do Szczecina.
1939
Na czas niemieckiej okupacji Genowefa Jasińska z synem Włodzimierzem i młodszą córką Marią, przez rodzinę nazywaną Mają, przenoszą się do Kłecka – miasteczka położonego niedaleko Gniezna, gdzie mieszkają dziadkowie pisarza od strony matki – państwo Zawodni. Kłecko pojawi się później w twórczości pisarza jako „miasteczko K.”
1943
Od lutego jest członkiem zakonspirowanej IX Drużyny Harcerskiej.
3 maja składa przysięgę harcerską i staje się członkiem Szarych Szeregów.
Lato spędza w majątku rodziny w okolicach Trembowli, gdzie był świadkiem mordów dokonywanych przez UPA na polskiej ludności cywilnej.
1944
17 sierpnia gestapo zatrzymuje cały zastęp. Włodzimierz Jasiński wraz z zastępowym Zygmuntem Imbierowiczem zostają osadzeni w areszcie gestapo w Gnieźnie. Zwolnienie z więzienia było możliwe dzięki interwencji i wsparciu finansowemu rodziny pisarza z linii niemieckiej.
1948
Zdaje maturę w II Liceum Ogólnokształcące im. Mieszka I w Szczecinie.
Od września rozpoczyna pracę w redakcji „Gazety Poznańskiej”.
Członek PPS, potem PZPR (wystąpił w 1958).
1949
W kwietniu za poglądy polityczne zostaje wyrzucony z redakcji „Gazety Poznańskiej”.
1950
Rozpoczyna współpracę z Kołem Młodych Związku Literatów Polskich. Wkrótce obejmuje stanowisko przewodniczącego Koła.
1951
Debiutuje fragmentami powieści Wyspa ocalenia, prezentowanej na falach Polskiego Radia.
Nagroda Młodych im. Tadeusza Borowskiego.
1952
Rozpoczyna współpracę z tygodnikiem „Po prostu” (do 1954).
1953
Kończy socjologię na Uniwersytecie Poznańskim.
1954
Ukazują się Opowieści leskie (Czytelnik) – oficjalny debiut prozatorski pisarza.
Ożenił się z Janiną Bystrzycką – studentką muzykologii.
1955
Publikuje Upadek Tobiasza (Iskry).
1956
Ukazują się opowiadania Dobrej drogi, Mario! – Kretowisko (Iskry).
Rozpoczyna pracę w redakcji nowo powołanego ogólnopolskiego „Tygodnika Zachodniego”, którego naczelnym redaktorem Bogusław Kogut – został ludowy poeta z Rzeszowszczyzny i zarazem poseł na sejm. Odojewskiego mianowano jego zastępcą. Zawiązuje znajomości i przyjaźnie z literatami i intelektualistami, m.in. z Jarosławem Iwaszkiewiczem i Igorem Newerlym, a także z miejscowymi twórcami – Marianem Grześczakiem i Józefem Ratajczakiem.
1956
Rozpoczyna współpracę ze szczecińskim tygodnikiem kulturalno-społecznym „Ziemia i Morze”. Ukazują się utrzymane w konwencji socrealizmu opowiadania Dobrej drogi, Mario! – Kretowisko (Iskry).
Na świat przychodzi córka pisarza – Katarzyna.
1957
Ukazują się dwie powieści dla młodzieży o tematyce przygodowo-marynistycznej – Spisek Czarnych Orłów i Żeglarze Króla Jegomości (obie Iskry).
1958
Publikuje powieść Białe lato.
Cenzura zatrzymuje tom opowiadań Codzienna ściana płaczu i zbiór felietonów Bez dogmatu złożone w Wydawnictwie Poznańskim. Niektóre z nich ukażą się wiele lat później w rozszerzonym wydaniu Kwarantanny (Czytelnik 2009).
1959
Publikuje Miejsca nawiedzone (Wydawnictwo Łódzkie).
Okres warszawski 1959 – 1971
1960
Przenosi się do Warszawy i podejmuje pracę w Polskim Radiu.
Ukazuje się Kwarantanna (Czytelnik).
1961
Obejmuje stanowisko kierownika Studia Współczesnego Teatru Polskiego Radia.
1962
Ukazuje się powieść Zmierzch świata (Czytelnik) oraz tłum. Miejsc nawiedzonych na j. niemiecki – Zwischenreich (Franfurt a.M.; S. Fischer-Verlag).
1963
Nagroda Komitetu ds. Radia i Telewizji za twórczość w dziedzinie słuchowisk radiowych (Wielki człowiek i Patrzymy na siebie).
1965
Publikuje Czas odwrócony (Czytelnik) i Pomyłki: wybór sztuk jednoaktowych (Centrala Poradnia Amatorskiego Ruchu Artystycznego).
Zostaje członkiem Polskiego PEN-Clubu.
1966
Publikuje Wyspę ocalenia (Czytelnik).
Ukazują się tłumaczenia powieści: na język niemiecki – Adieu an die Geborgenheit (Franfurt a.M.; S. Fischer-Verlag), oraz węgierski – Menedék-sziget (Európa), a także francuskie wydanie Zmierzchu świata w tłum. Joanny Ritt i Jaqueline Trabuc – Le Crépuscule d’un monde (Editions du Seuil)
Nagroda Fundacji im. Kościelskich.
1968
Po wydarzeniach marcowych zostaje zwolniony z pracy w radiu.
Emigracja 1971 – 2013
1971
Wyjeżdża do Paryża na zaproszenie Francuskiego PEN-Clubu, stamtąd w połowie roku do Berlina Zachodniego na stypendium berlińskiej Akademii Sztuki.
1972
Przyjmuje propozycję pracy złożoną przez Jana Nowaka-Jeziorańskiego i obejmuje stanowisko szefa działu kulturalno-literackiego Radia Wolna Europa. Na stałe przenosi się do Monachium.
1973
W Paryżu ukazuje się powieść Zasypie wszystko, zawieje… (Instytut Literacki).
W RFN uzyskuje azyl polityczny i zostaje członkiem oddziału dla emigrantów Niemieckiego PEN-Clubu.
Nagroda Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie i londyńskich „Wiadomości”.
Nagroda im. Herminii Neglerowej.
1974
Nagroda Jurzykowskiego.
1976
Nagroda Szwedzkiego Komitetu Katyńskiego.
1977
W Wiedniu ukazuje się powieść Zasypie wszystko, zawieje… w przekładzie na j. niemiecki Gerdy Hagenau – Katharina oder Alles verwehen wird der Schnee (Deutsche Buchgemeinschaft).
1984
Publikuje Zabezpieczanie śladów (Instytut Literacki).
Nagroda „Kultury”.
1987
W Berlinie ukazuje się tom opowiadań Zapomniane, nieuśmierzone (Archipelag).
1989
Nagroda im. Stanisława Vincenza.
1991
Nagroda miesięcznika „Odra”.
1987
W Berlinie ukazuje się tom opowiadań Zapomniane, nieuśmierzone (Archipelag).
1989
Publikuje zbiór opowiadań Jedźmy, wracajmy (Znak).
Kończy współpracę z Radiem Wolna Europa.
1994
Ukazuje się Raptularz krytyczny: twórcy, dzieła, konteksty (Wydawnictwo UMCS).
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
1995
Nagroda Ministra Kultury i Sztuki.
Nagroda w pierwszym Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej – za Trzy szkice miłosne.
1996
Publikuje Notatnik półprywatny: w kręgu kultury (Wydawnictwo UMCS).
1997
Nagroda Fundacji Turzańskich.
1998
Nagroda Polskiego PEN-Clubu.
Nagroda Literacka im. Władysława Reymonta.
1999
Oksana (Twój Styl).
2000
Nominacja do Nagrody Literackiej NIKE za powieść Oksana.
2001
Nagroda im. Andrzeja Kijowskiego za zbiór opowiadań Jedźmy wracajmy i Oksanę.
2002
Ukazuje się tom opowiadań Bez tchu (Rosner&Wspólnicy).
Umiera Janina Odojewska. Pisarz poświęca zmarłej żonie opowiadanie Zaklinanie meduzy.
2003
Milczący, niepokonani. Powieść katyńska (Twój Styl).
W szwajcarskim Montricher ukazuje się Oksana w języku francuskim – I’Ukrainienne w tłum. Agnès Wisniewski (Les Editions Noir sur Blanc).
Nagroda Warszawskiej Premiery Literackiej za styczeń – za zbiór opowiadań Bez tchu.
2006
…i poniosły konie (Twój Styl).
Sezon w Wenecji ukazuje się w tłumaczeniu na j. francuski – Une saison à Venise tłum. Agnès Wisniewski, Charles Zaremba (Les Allusifs).
Nagroda Ministra Nauki i Dziedzictwa Narodowego.
2007
Planuje wydanie Powieści berlińskiej, w której przedstawia dalsze losy bohaterów „cyklu podolskiego”.
W październiku wraz z przyjacielem prof. Jerzym Siepakiem odbywa podróż do miejsc dzieciństwa i młodości – Poznania, Kłecka i Gniezna.
2008
Opowiadania Nie można cię samego zostawić o zmierzchu oraz Cyrk przyjechał, cyrk odjechał ukazują się w tłumaczeniu na j. francuski pod wspólnym tytułem La nudité des femmes, tłum. Charles Zaremba (Les Allusifs).
Milczący, niepokonani. Opowieść katyńska ukazuje się w tłumaczeniu na j. węgierski – Halhatatlan némák. Katyni regény, tłum. Csisztay Gizella (Napkút Kiadó).
2009
Publikuje tom opowiadań W stepie, ostach i burzanie i inne opowiadania (Świat Książki).
W Barcelonie ukazuje się Sezon w Wenecji w tłumaczeniu na j. hiszpański – Una temporada en Venecia, tłum. Katarzyna Olszewska Sonnenberg (Editorial Minúscula).
Zapada decyzja o przekazaniu spuścizny literackiej Uniwersytetowi im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
2010
Na podstawie trzech opowiadań pisarza (Sezon w Wenecji, Koń pułkownika, Cyrk przyjechał, cyrk odjechał) Jan Jakub Kolski nakręcił film Wenecja.
Powrót do Warszawy 2013-2016
2013
13 czerwca w Monachium umiera Barbara Lewkowicz-Odojewska.
Pisarz opuszcza Monachium i na stałe wraca do Warszawy, do swojego mieszkania na Żoliborzu. Całe swoje archiwum pisarskie przekazuje Wydziałowi Filologii Polskiej i Klasycznej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
2014
Ze względu na pogarszający się stan zdrowia przenosi się do Domu Muzyka Seniora w podwarszawskich Kątach.
2016
20 lipca umiera w szpitalu w Piasecznie.
2 sierpnia został pochowany na Starych Powązkach w Warszawie.
